(( همیشه با تو ))

روایتی از عبدالسلام‌ ابن صالحی معروف (ابَوُالصّلت هَروی) نقل شده که در جمعه آخر ماه شعبان به خدمت حضرت امام رضا(ع) رسیدند و حضرت نیز سفارش هایی به او داشتند که متن این روایت بدین شرح است:

«عَنْ عَبْدِ السَّلَامِ بْنِ صَالِحٍ الْهَرَوِیِّ قَالَ دَخَلْتُ عَلَی أَبِی الْحَسَنِ عَلِیِّ بْنِ مُوسَی الرِّضَا (ع) فِی آخِرِ جُمُعَةٍ مِنْ شَعْبَانَ فَقَالَ لِی: یَا أَبَا الصَّلْتِ إِنَّ شَعْبَانَ قَدْ مَضَی أَکْثَرُهُ وَ هَذَا آخِرُ جُمُعَةٍ مِنْهُ فَتَدَارَکْ فِیمَا بَقِیَ مِنْهُ تَقْصِیرَکَ فِیمَا مَضَی مِنْهُ وَ عَلَیْکَ بِالْإِقْبَالِ عَلَی مَا یَعْنِیکَ وَ تَرْکِ مَا لَا یَعْنِیکَ وَ أَکْثِرْ مِنَ الدُّعَاءِ وَ الِاسْتِغْفَارِ وَ تِلَاوَةِ الْقُرْآنِ وَ تُبْ إِلَی اللَّهِ مِنْ ذُنُوبِکَ لِیُقْبِلَ شَهْرُ اللَّهِ إِلَیْکَ وَ أَنْتَ مُخْلِصٌ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا تَدَعَنَّ أَمَانَةً فِی عُنُقِکَ إِلَّا أَدَّیْتَهَا وَ لَا فِی قَلْبِکَ حِقْداً عَلَی مُؤْمِنٍ إِلَّا نَزَعْتَهُ وَ لَا ذَنْباً أَنْتَ مُرْتَکِبُهُ إِلَّا قَلَعْتَ عَنْهُ وَ اتَّقِ اللَّهَ وَ تَوَکَّلْ عَلَیْهِ فِی سِرِّ أَمْرِکَ وَ عَلَانِیَتِکَ وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَیْ‌ءٍ قَدْراً وَ أَکْثِرْ مِنْ أَنْ تَقُولَ فِیمَا بَقِیَ مِنْ هَذَا الشَّهْرِ اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَکُنْ قَدْ غَفَرْتَ لَنَا فِی مَا مَضَی مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِیمَا بَقِیَ مِنْهُ فَإِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی یُعْتِقُ فِی هَذَا الشَّهْرِ رِقَاباً مِنَ النَّارِ لِحُرْمَةِ شَهْرِ رَمَضَان»‌.

ابَوُالصّلت هَروی روایت کرده است که در جمعه آخر ماه شعبان به خدمت حضرت امام رضا (ع) رفتم. حضرت فرمود: ای ابوالصَّلْت! بیشتر ماه شعبان رفت و این جمعه آخر آن است، پس جبران کن کوتاهی‌هایی را که در ایّام گذشته این ماه کردی، در آن چه از این ماه مانده است.

بر تو باد به انجام آنچه به حال تو مفید است، دعا، استغفار و تلاوت قرآن را افزون کن و به سوی خدا از گناهان خود توبه کن تا وقتی ماه مبارک فرا رسید، خود را برای خدا خالص کرده باشی.

تقوای الهی را پیشه کن و در پنهان و آشکار امور خود بر خدا توکل کن زیرا هرکه بر خدا توکّل کند خدا او را بس است. و بسیار بخوان در بقیّه این ماه این دعا را: «اللّهُمَّ اِنْ لَمْ تَکُنْ غَفَرْتَ لَنا فیما مَضی مِنْ شَعْبانَ فَاغْفِرْ لَنا فیما بَقِیَ مِنْهُ؛ (خدایا اگر در آن قسمت از ماه شعبان که گذشته ما را نیامرزیده‌ای در آن قسمت که از این ماه مانده بیامرزمان».

به درستی که حقّ تعالی در این ماه، بنده های بسیاری را از آتش جهنّم به حرمت ماه مبارک رمضان آزاد می‌ گرداند.

* روزه روزهای پایانی ماه شعبان

همچنین صدوق (ره) از امام صادق(ع) روایت نموده است که هر کس سه روزه آخر شعبان را روزه بگیرد و به ماه رمضان متصل کند، خداوند روزه دو ماه پی در پی را برای او می نویسد.

خبرگزاری برنا

زیارت امام رضا علیه السلام

محبت و دلبستگی شدید مؤمنان به رسول خدا و اهل بیت (ع) او از ویژگی‌ها و امتیاز‌های مومنان است آنان. همواره از ژرفای جان به اهل بیت (ع) عشق می‌ورزند و در پی دستیابی به رضایت آنان هستند و طبیعی است که محبت به آنان جلوه‌ها و آثار گوناگونی در زندگی دارد و زیارت مرقد‌های پاک و نورانیشان در زمره مهم‌ترین آن جلوه هاست. اگر حتی یک روایت در فضیلت زیارت معصومان (علیهم السلام) صادر نشده بود، ادب در برابرآنان، مومنان را وا می‌داشت به زیارت حرم‌های مطهرشان مشرف شوند و افزون بر عرض ارادت و شیفتگی خود از دریای معنویت بی بدیل و ناپیدا کرانه آن‌ها جرعه‌ها نوشند و روح خود را با نزدیک ساختن به آن ارواح بلند و بی نظیر شاداب سازند.

در روایات رسیده از پیامبر خدا و اهل بیت علیهم السلام درباره فضیلت زیارت معصومان علیهم السلام و آداب آن و گروهی از عبادات و احکام حرمشان روایات متعدد و متنوعی از معصومان علیهم السلام رسیده است که محدثان بزرگ در ثبت و ضبط آن‌ها کوشیده اند.

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم: پاره تن من در خراسان دفن خواهد شد، هیچ گرفتار و گنه کاری او را زیارت نکند جز این که خداوند گرفتاری او را برطرف سازد و گناهانش را ببخشاید.

امام رضا علیه السلام: کسی که با دوری راه سرا و مزارم را زیارت کند، روز قیامت در سه جا (برای دستگیری) نزد او خواهم آمد و او را از بیم وگرفتاری آن موقف‌ها رهایی خواهم بخشید: هنگامی که نامه‌های اعمال به راست و چپ پراکنده شود، نزد صراط و نزد میزان هنگام سنجش اعمال در آستان جانان هر انسانی که به بارگاهی مقدس و حرمی مثل حرم امام رضا (ع) وارد می‌شود، ابتدای امر، احساس آرامش می‌کند. بیش از هر چیز روح و روان آدمی، حالت و شرایط مطلوب و ایده آلی پیدا می‌کند؛ این همان ناخودآگاه انسان هاست.

همه‌ی ما وقتی به این اماکن شریف وارد می‌شویم، به واسطه‌ی احساس نیازی که داریم، روح بلندی پیدا می‌کنیم. احساس می‌کنیم ارتباط عمیق تری بین ما و امام معصوم پیش آمده، بی هیچ تلاشی. این ارتباط، آن قدر ساده و دلنشین برقرار می‌شود که ما به سرعت احساس سبکی می‌کنیم این حس، خیلی حسّ خوبی است که آدمی در این دنیای وانفسا که پر از آلودگی است به مأمنی برسد که در آنجا احساس آرامش کند؛ احساس کند، به او توجّه شده، دارد پاک می‌شود. این همان ارتباط معنوی است که زیارت برای ما بوجود می‌آورد و ما را به پرواز در می‌آورد و به جوهره‌ی اصلی خودمان که «انسان» بودن است نزدیک می‌کند؛ جوهری ناب و فطرت پاکی که خداوند در مابه ودیعه نهاده است. این‌ها همه احساسی است که در ما همه‌ی اقشار ایجاد می‌شود.

http://fa.alkawthartv.com

در روایت عیون و امالی صدوق از ریان بن شبیب روایت شده که گوید در روز اول محرم به محضر امام رضا (ع) رفتم، و آن حضرت به من فرمود: «ای پسر شبیب روزه هستی؟» عرض کردم: «نه…»  سپس آن حضرت درباره ی محرم و روز عاشورا و مصیبت جانگداز امام حسین (ع) سخنانی فرمود که از آن جمله بود:  ای پسر شبیب براستی که ماه محرم ماهی است که مردم زمان جاهلیت در گذشته به خاطر حرمت آن ماه، ستم و جنگ را در آن حرام می دانستند ولی این امت نه حرمت  ماه را نگه داشتند و نه حرمت پیامبر را، که فرزندان او را کشته و زنانش را اسیر کرده و اموالش را به غارت بردند. خدایشان هیچ گاه نیامرزد.

ای فرزند شبیب اگر خواستی بر چیزی گریه کنی، بر حسین بن علی بن ابیطالب گریه کن که براستی او را همانند گوسفند کشتند، و به همراهش هیجده مرد از خاندانش را نیز کشتند که در زمین همانندی نداشتند، و در شهادت آنها آسمانهای هفتگانه و زمینها گریستند، و چهار هزار فرشته برای یاری او بر زمین فرودآمدند ولی او را کشته دیدند، و از این رو در کنار قبر آن حضرت تا روز قیام حضرت قائم همچنان ژولیده مو و گردآلود می مانند و از یاران آن حضرت خواهند بود و شعارشان نیز «یا لثارات الحسین» می باشد.

ای پسر شبیب براستی که پدرم روایت کرد از پدرش از جدش که چون جدم حسین (ع) کشته شد آسمان خون و خاک قرمز گریست، ای پسر شبیب اگر بر حسین گریه کنی تا اشگانت بر گونه ات بریزد خداوند هر گناهی که داشته باشی کوچک یا بزرگ کم یا زیاد همه را بیامرزد.

ای پسر شبیب اگر خوش داری که خدای عزوجل را در حالی دیدار کنی که گناهی نداشته باشی حسین (ع) را زیارت کن،

ای پسر شبیب اگر دوست داری در آن غرفه های ساخته در بهشت با پیامبر خدا (ص) سکونت گزینی پس لعنت فرست بر کشندگان حسین.

ای پسر شبیب اگر خوش داری ثواب و پاداش کسانی را داشته باشی که با حسین (ع) به شهادت رسیدند، هر گاه به یاد آن حضرت افتادی بگو «یا لیتنی کنت معهم فأفوز فوزا عظیما.»

ای پسر شبیب اگر خوش داری که در درجات والای بهشت با ما باشی پس محزون و اندوهگین باش در حزن و اندوه ما، و خوشحال و فرحناک باش در فرح و خوشحالی ما، و ولایت (و دوستی) ما را از دست مده که براستی اگر مردی سنگی را دوست بدارد خداوند در روز قیامت او را با همان سنگ محشور فرماید!.

متن عربی این روایت بدین شرح نقل شده است:

«یا ابن شبیب ان المحرم هو الشهر الذی کان أهل الجاهلیه فیما مضی یحرمون فیه الظلم و القتال لحرمته، فما عرفت هذه الامه حرمه شهرها و لا حرمه نبیها، لقد قتلوا فی هذا الشهر ذریته، و سبوا نساءه، و انتهبوا ثقله، فلا غفر الله لهم ذلک أبدا.یا ابن شبیب ان کنت باکیا لشی ء فابک للحسین بن علی بن أبی طالب (ع) فانه ذبح کما یذبح الکبش، و قتل معه من أهل بیته ثمانیه عشر رجلا، ما لهم فی الأرض شبیهون، و لقد بکت السماوات السبع و الأرضون لقتله، و لقد نزل الی الأرض من الملائکه أربعه آلاف لنصره، فوجدوه قد قتل، فهم عند قبره شعث غبر الی أن یقوم القائم، فیکونون من أنصاره، و شعارهم «یا لثارات الحسین».یا ابن شبیب لقد حدثنی أبی، عن أبیه، عن جده أنه لما قتل جدی الحسین أمطرت السماء دما و ترابا أحمر، یا ابن شبیب ان بکیت علی الحسین حتی تصیر دموعک علی خدیک غفر الله لک کل ذنب أذنبته صغیرا کان أو کبیرا، قلیلا کان أو کثیرا.یا ابن شبیب ان سرک أن تلقی الله عزوجل و لا ذنب علیک، فزر الحسین (ع)، یا ابن شبیب ان سرک أن تسکن الغرف المبنیه فی الجنه مع النبی صلی الله علیه و آله فالعن قتله الحسین.یا ابن شبیب ان سرک أن یکون لک من الثواب مثل ما لمن استشهد مع الحسین فقل متی ما ذکرته «یا لیتنی کنت معهم فأفوز فوزا عظیما».یا ابن شبیب ان سرک أن تکون معنا فی الدرجات العلی من الجنان، فاحزن لحزننا، و افرح لفرحنا، و علیک بولایتنا، فلو أن رجلا تولی حجرا لحشره الله معه یوم القیامه»

برگرفته شفقنا از کتاب زندگانی امام حسین علیه اسلام اثر سید هاشم رسولی

سلام دوستان یک پرسش و پاسخی در سایت گوهر معرفت دیدم که مطالعه اون رو که چندان وقت شما رو نمیگیره بهتون پیشنهاد میکنم .

پرسش و پاسخ (توبه - تمنّای استاد در سیر الی الله)

{سلام و ادب خدمت استاد بزرگوار جناب آقای شاهرخ همدانی

بنده مدتهاست که از گذشته سیاه خود پشیمان گشته و توبه کرده ام.بواسطه یکی از دوستان با کتاب های علامه طهرانی آشنا شدم  بعد از مطالعه آثار ایشان انگار زندگی روی دیگری از خودش را به من نشان داد  با سایت شما هم مدتهاست که با سرچ اسم علامه آشنا شده ام.مدتی است که احساس میکنم در این مسیر چیزی را کم دارم دوستی که در این مسیر با من همراه باشد به خصوص که همسر و اطرافیانم اصلا در این وادی  نیستند  شما هم  خیلی به داشتن استاد طریق و رفیق راه توصیه کرده اید تکلیف منی که دستم کوتاه است چیست؟آیا گناهان گذشته من باعث شده که از این نعمات بی  بهره باشم؟احساس میکنم دیگر فقط  مطالعه کتب  جواب مرا نمی دهد بسیاری  سوالات دارم بسیار حالاتی که دلیلش را نمیدانم.ایا توبه من قبول نشده که  استاد به من داده نمیشود؟ خواهشمندم  مرا راهنمایی کنید شب و روزم گریه شده است.ببخشید کلامم طولانی شد. التماس دعا دارم.}

پاسخ از استاد حاج شیخ محمد شاهرخ همدانی

هو العلیم. علیکم السلام

اول:

این وعد? خداست که می فرماید: قل یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلیَ أَنْفُسِهِم لاتَقنَطُوا مِن رَحمَةِ اللهِ إِنَّ اللهَ یَغفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ الغَفُورُ الرَّحِیمُ وَ أَنِیبُوا إِلی رَبِّکُم وَ أَسلِمُوا لَهُ مِن قَبلِ أن یَأتِیَکُم العَذابُ ثُمَّ لاتُنصَرُونَ (زمر/ 53 و 54)

(بگو ای بندگان من که به واسطه گناهان و خطاهایی بر نفس خود ظلم کرده اید! از رحمت خداوند ناامید نشوید که خدا همه گناهان را می آمرزد، به درستی که خداوند بخشنده و رحیم است. پس به درگاه پروردگارتان باز گردید و در برابر او از سر صدق و راستی درآیید و نفستان را تسلیم کنید، پیش از آنکه عذاب به سراغ شما آید که از دست دیگران هم کاری ساخته نیست)

اما اولین شرط توبه، صدق است اگر در نیت و عمل و آنچه بر زبان جاری می شود صدق و خلوص باشد آثار توبه در قلب توبه کننده ظاهر می شود و کسی که بصیرت دارد و به نور خدا به عالم ملک و ملکوت می نگرد این اثر را در کلام آن شخص می بیند. کسی که توبه حقیقی دارد عمل او عمل صالح می شود گفتارش راست می شود

الاّ الَّذینَ تابُوا وَ اَصْلَحُوا وَ اعتَصَمُوا بِاللهِ وَ اخلَصُوا دیِنَهُم لِلهِ فَأولئِکَ مَعَ المُؤمِنینَ وَ سَوْفَ یُؤْتِ اللهُ المُؤمِنینَ أجراً عَظِیماً

تامل و تدبر در این روایت را به شما توصیه می کنم خوب است روزی چندبار بخوانید و تامل نمایید

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:

«أتَدرُونَ مَنِ التَّائبُ قالُوا أللهُمَّ لاقالَ إذا تابَ العَبدُ وَ لَم یُرضِ الخُصَماءَ فَلَیسَ بِتائِبٍ وَ مَنْ تابَ وَ لَم یَزِد فِی العِبادَةِ فَلَیسَ بِتائِبٍ وَ مَنْ تابَ وَ لَمْ یُغَیِّرْ لِباسَهُ فَلَیْسَ بِتائِبٍ وَ مَنْ تابَ وَ لَم یُغَیِّر رُفَقائَهُ فَلَیْسَ بِتائِبٍ وَ مَنْ تابَ وَ لَم یُغَیِّر مَجلِسَهُ فَلَیْسَ بِتائِبٍ وَ مَنْ تابَ وَ لَم یُغَیِّرْ فِراشَهُ وَ وَسادَتَهُ فَلَیْسَ بِتائِبٍ وَ مَنْ تابَ وَ لَمْ یُغَیِّر خُلقَهُ وَ نِیَّتَهُ فَلَیْسَ بِتائِبٍ وَ مَنْ تابَ وَ لَمْ یَفْتَحْ قَلْبَهُ وَ لَمْ یُوَسِّعْ کَفَّهُ فَلَیْسَ بِتائِبٍ وَ مَنْ تابَ وَ لَم یُقَصِّرْ أَهْلَهُ وَ لَمْ یَحفَظْ لِسانَهُ فَلَیْسَ بِتائِبٍ وَ مَنْ تابَ وَ لَمْ یُقَدِّم فَضْلَ قُوتِهِ مِن بَدَنِهِ فَلَیْسَ بِتائِبٍ وَ إذا استَقامَ عَلی هَذِهِ الخِصالِ فَذاکَ التّائِبُ (بحارالانوار، ج 6، ص 35- 36 ، ح 52)

(آیا می دانید توبه کننده کیست؟ گفتند: خدایا! نه. فرمود: وقتی بنده توبه کند و طلب کاران را راضی نکند، تائب نیست و کسی که توبه کند و بر عبادت نیفزاید، تائب نیست و کسی که توبه کند و لباس نامناسب خود را تغییر ندهد، پس تائب نیست و کسی که توبه کند و رفیقان خود را تغییر ندهد و از دوستان ناباب که در نفس او تاثیر می گذارند فاصله نگیرد، تائب نیست و کسی که توبه کند و محل نشستن (و مجالس غیبت و تهمت و افتراء) خود را تغییر ندهد، تائب نیست و کسی که توبه کند و فرش و تکیه گاه خود را تغییر ندهد، توبه کار نیست و کسی که توبه کند و خوی و نیّتش را تغیر ندهد، توبه کار نیست و کسی که توبه کند و قلبش را باز نکند (سعه صدر پیدا نکند) و دستش را توسعه ندهد (انفاق و سخاوت پیدا نکند)، تائب نیست وکسی که توبه کند ولی آرزوی خود را کوتاه نکند و زبان خود را حفظ نکند، تائب نیست و کسی که توبه کند و اضافه قوت و غذای خود را از بدن خود جدا نکند، تائب نیست و زمانی که توبه کار بر این اوصاف استقامت ورزید پس تائب است)

دوم:

هیچ کس دستش از خدا و راه خدا و قرب به سوی او کوتاه نیست خدا از خود ما به ما نزدیکتر است.

و اِذا سَئَلکَ عِبادِى عَنّى فَانّى قَریبٌ اُجیبُ دَعوَةَ الدّاعِ اِذا دَعانِ فَلیَستجیبوا لِى ولیُؤمِنوا بى لَعلَّهُم یَرشُدون (بقره / 186)

(هنگامى که بندگانم از تو درباره من سوال کنند، (بگو) من نزدیکم به دعا کننده به هنگامى که مرا مى‌خواند پاسخ مى‌گویم، پس باید دعوت مرا بپذیرند و به من ایمان بیاورند تا راه یابند و به مقصد برسند)

مرحوم استاد ما حضرت علامه طهرانی اعلی الله مقامه الشریف به بسیاری از کسانی که برای شاگردی خدمتشان می رسیدند می فرمودند: به حرم آقا علی بن موسی الرضا علیه السلام پناه ببرید ان شاء الله حضرت کارتان را درست می کند. می فرمودند: کسی که بر اساس صدق، طلب استاد نماید، خدا دستش را در دست ولیّش قرار می دهد.

 

منبع: goharemaerefat.ir

در زندگی پس از مرگ شکی نیست. در حساب و کتاب الهی نیز تردیدی وجود ندارد و صد البته در اینکه ما دستمان خالیست و قرارگاه‌های هولناکی در برزخ و قیامت به دنبال داریم نیز هیچ شکی وجود ندارد. برای آن لحظات سخت باید اندیشید. امام رضا(علیه‌السلام) برای آن مواقع بهترین یاور است. خودش نیز وعده داده که به فریاد ما برسد. حضرت فرمودند: «مَنْ زَارَنِی عَلَى بُعْدِ دَارِی أَتَیْتُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِی ثَلَاثَةِ مَوَاطِنَ حَتَّى أُخَلِّصَهُ مِنْ أَهْوَالِهَا إِذَا تَطَایَرَتِ الْکُتُبُ یَمِیناً وَ شِمَالًا وَ عِنْدَ الصِّرَاطِ وَ عِنْدَ الْمِیزَان‏؛ هر کس مرا که از منزل و کاشانه به دور افتادم زیارت کند؛ در روز قیامت در سه جایگاه به سراغش می‌روم تا او را از ترس و سختی آن مکان‌ها خلاص کنم؛ هنگام دادن نامه اعمال به دست راست و چپ و در عبور از صراط و نزد حسابرسی و میزان.»

من لا یحضره الفقیه، ج2، ص584

شاید باورتان نشود/زیارتی که برتر از زیارت امام حسین(ع) است

افضل زیارات

ابن قولویه قمی از قول حمدان نقل می‌کند: روزی به محضر مولایمحضرت امام جواد(ع) تشرّف پیدا کردم و به ایشان عرض کردم: پاداش زائری که مرقد پدرت حضرت رضا علی بن موسی الرضا(علیه آلاف تحیّة و الثّناء) را در خراسان زیارت کند، چقدر است؟ امام در پاسخ فرمود: کسی که قبر پدرم را زیارت کند، خداوند گناهان حال و گذشته او را خواهد آمرزید. حمدان می گوید: من ایوب بن نوح را ملاقات کردم و گفتم: ای اباالحسین! من از مولا و حجت خدا امام جواد، چنین و چنان شنیدم، ایوب گفت: ایا من به دانش تو بیش از آنچه شنیده‌ای، نیفزایم؟ گفتم: بله. گفت: من از امام جواد(ع) این روایت را شنیدم و سپس آن حضرت افزود: کسانی که پدرم را زیارت کنند، در روز قیامت برای آنان منبرهایی مقابل منبر رسول الله(ص) نهاده خواهد شد، تا همه از حساب و کتاب قیامت فارغ شوند.

باید غبار صحن تو را طوطیا کنند

 « آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند»

 هو هوی باد نیست که پیچیده در رواق

 خیل ملائکند رضا یا رضا کنند

 بازار عاشقان تو از بس شلوغ شد

 ما شاعرت شدیم که مارا سوا کنند

 «هر گز نمیرد آنکه دلش» جلد مشهد است

 حتی اگر که بال و پرش را جدا کنند

 هر کس به مشهد آمد و حاجت گرفت و رفت

 او را به درد کرببلا مبتلا کنند

 دردی عظیم و سخت که آن درد را فقط

 با یک نگاه گوشه ی چشمت دوا کنند

از آن حریم قدسی ات آقای مهربان

 «آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کنند»

 سید حسن رستگار

یکی از بارزترین ویژگی‌های شخصیتی امام رضا (علیه السلام) ارتباط عمیق معنوی ایشان با خداست که در کثرت عبادت و خویشتن‌داری حضرت تجلی کرده است. آن حضرت، در زندگی، اصول معنوی خاصی را رعایت کرده‌اند که به یقین با پیروزی از سبک زندگی معنوی آن بزرگوار، انسان به آرامش روحی و روانی خاصی می‌رسد. در این مقاله با بررسی زندگی امام رضا (علیه السلام) سعی شده است، به این سؤال پاسخ داده شود که چگونه امام هشتم (علیه السلام) در نهایت آرامش روانی به سر می‌بردند؟ یافته‌های این نوشتار نشان می‌دهد که انسان با پیروی از سبک زندگی معنوی امام هشتم (علیه السلام) به خدا توکل خواهد کرد و با صبر در برابر مشکلات از آنچه خداوند به او داده است، راضی خواهد بود، زندگی را بر خود آسان خواهد گرفت و به آرامش روانی می‌رسد. روش پژوهش در این نوشتار، کیفی مبتنی بر رویکرد توصیفی و تحلیلی است.
مقدمه
افسردگی، اضطراب، تنش و استرس از بیماری‌های فراگیر دوران معاصر است که ساختار وحدت یافته‌ی شخصیت انسان را درهم می‌ریزد و قدرت سازگاری او را با خود و جامعه به طور عجیبی کاهش می‌دهد و سرانجام موجب اختلال در ساختار تفکر و عواطف می‌شود. این بیماری، دلواپسی مبهمی است که اغلب با تظاهرات محیطی همراه می‌شود. گاهی با تنگی نفس، درد قفسه‌ی سینه، تپش قلب، تعریق مفرط، سردرد، ناراحتی مختصر معده، اسهال، احساس سرگیجه و سبکی در سر، بالا رفتن فشار خون، تکرار ادرار یا کندی دفع ادرار و بی‌قراری، مشخص می‌شود (تودر، 1382: 182).
برای اینکه انسان در معرض چنین بیماری خطرناکی قرار نگیرد، بهترین راه، پیشگیری است. آرامش روانی اصطلاحی است که برای پیشگیری اولیه از ابتلا به این بیماری به کار می‌رود. رسیدن به آرامش روانی آنقدر اهمیت دارد، که در قرآن کریم به طور صریح به آن سفارش شده است؛ «هُوَ الَّذِی انزَلَ السَّکِینَه فِی قُلُوبِ المُؤمِنِینَ لِیزدَادُوا إِیمَاناً مَعَ إِیمانِهِم» (فتح /4).
آرامش روانی مشخصه‌ی مستقلی است که حاکی از توانای انسان در تسلط بر مملکت درونی و فرمانروایی و تدبیر او بر خویشتن است.
در روزگار ما که انسان‌ها راه زندگی حقیقی را گم کرده و بدون آگاهی، یک دنیا رنج و سیه‌روزی را به دوش خود نهاده‌اند، یافتن راه درست زندگی کردن و به دست آوردن آرامش روانی کار بسیار دشواری است . کاری طاقت‌‎فرسا که باعث کوفتگی و خستگی اعصاب و روان می‌شود، از یک طرف و زندگی ماشینی از طرف دیگر، انسان را در چاه مشکلات و سرگردانی گرفتار ساخته است. با وجود این، همه تلاش می‌کنند تا زندگی آرامی داشته باشند و به آرامش روحی و روانی دست یابند.
از آنجا که رسیدن به آرامش روانی، هنری آموختنی است و انسان در رفتار و فعالیت‌های خود جامد، راکد، خشک و محدود نیست، بلکه در او انعطاف کافی و قابلیت تغییر وجود دارد و آنچه تاکنون در مکتب‌های مختلف برای رسیدن به آرامش روانی بیان شده، دارای نقایص و کاستی‌هایی بوده است، این پرسش مطرح می‌شود، امام رضا (علیه السلام) که به ایشان «عالم آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌گویند و در نهایتِ آرامش روانی به سر می‌بردند، (مجلسی، 1400، ج 49: 100). سبک زندگی معنویشان چگونه بود، تا برای رسیدن به آرامش روانی افراد، الگو قرار گیرد؟
هدف این نوشتار، ارائه‌ی الگویی کامل از سبک زندگی معنوی امام رضا (علیه السلام) برای ایجاد آرامش روانی است.

اگر علاقمند به مطالعه کامل این مقاله هستید به لینک زیر مراجعه نمایید .

https://karevansadeghiye.ir/47283

سایت کاروان صادقیه

گروه معار ف رجانیوز- مصطفی امیری*: با آغاز ماه محرم، ایام غم و اندوه شیعیان و محبان اهل بیت علیهم السلام، شهرها، رنگ و بوی عاشورایی به خود می‌گیرند، حسینیه‌ها، مساجد و تکایا به نشانه‌ی عزاداری، سیاهپوش می‌شوند، پرچمها و پلاکارتهای عزاداری بر سر در خانه، و اماکن عمومی نصب می‌شود.؛ حرکات، گفتار و رفتارهای محبان اهل بیت نیز با الهام از نهضت جاودانه عاشورا، رنگ و بوی حسینی دارند، هرجا سخن از قیام کربلا و رهبر و پیشوای نهضت، حسین بن علی علیهما السلام و شهدای کربلا است. در سلسله نوشتارهای "از محرم تا اربعین حسینی"، به بیان محکمات و حوادث قیام امام حسین پرداخته خواهد شد. امید است مورد قبول واقع شود.

 روایت جامع امام رضا در گرامیداشت ماه محرم و عاشورا

 اهل بیت علیهم السلام، اهتمام ویژه‌ای به عزاداری و گریه بر امام حسین علیه السلام داشته اند و این مطلب در روایات فراوان نقل شده است که در این نوشتار، یکی از روایات بسیار جامع از امام رضا را مورد تحلیل و بررسی قرار می‌دهیم. مرحوم شیخ صدوق رحمة الله علیه، در کتاب الامالی، روایتی جامع امام رضا را با سند صحیح ، معروف به "حدیث ریان بن شبیب"، که به نوبه خود، یکی از بهترین و جامع ترین بیانات معصومین در فضیلت، ثواب و آداب ماه محرم و عاشورای حسینی، می باشد، را نقل کرده است؛ در این نوشتار، و به اجمال، به بیان برخی از فرازهای حدیث گرانبهای امام هشتم، پرداخته خواهد شد و تفصیل آن به منابع مربوطه، ارجاع می گردد.

 مستند شرعی عزدادرای امام حسین از اول محرم

اولین سوالی که مطرح می شود، اینکه چرا عزای امام حسین، از اول محرم آغاز می شود؟ با اینکه امام حسین و یارانش در دهم محرم، به شهادت رسیدند. اینکه چرا مراسم عزاداری برای اباعبدالله(ع) از اول ده? محرم آغاز می‌شود، دلائل مختلفی می‌تواند داشته باشد، لکن مستند شرعی عزاداری امام حسین از روز اول محرم، علاوه بر حدیث فوق، می تواند با تمسک به حدیث دیگری از امام رضا در کتاب وسائل الشیعه، باشد که ایشان می فرمایند:

چون ماه محرّم مى‏‌رسید کسى پدرم (امام کاظم) را خندان نمى‌‏دید. غم و اندوه بر او چیره بود تا آن که ده روز مى‏‌گذشت، روز دهم (عاشورا) روز سوگوارى و اندوه و گریه او بود و مى‏‌فرمود: عاشورا، روزى است که حسین علیه‌‏السلام در آن کشته شد.

روزه روز اول محرم و دعای فرزند دار شدن

در ابتدای حدیث، ریان بن شبیب، چنین نقل می کند، امام رضا به ایشان فرمود، آیا اولین روز ماه محرم را روزه هستید؟

از ریان بن شبیب، نقل شده است که در اول روز محرم بر امام رضا وارد شدم ... .

آرزوی هر پدری، داشتن فرزند صالح و سالم می باشد. این رسم همیشگی بوده و خواهد بود. حتی پیامبران نیز از این امر، مستثنی نبوده اند. دیر رسیدن اولاد و فرزند، آنچنان سخت و ناخوشایند بوده است که از جمله دعاهای پیامبران در قرآن، دعای فرزند دارشدن می باشد. حضرت زکریا، بنابر مصالح و حکمت های الهی، صاحب فرزند نمی گردید، در چنین روزی (روز اول محرم) و بنابر روایت امام رضا، خدواند بشارت فرزند را به ایشان، عنایت فرمود؛ از اینرو، بنا بر فرموده سید ابن طاووس در کتاب شریف الاقبال،"روزه" روز اول محرم، مستحب (و اعلم أن أول یوم من المحرم من أیام الصیام و موسم من مواسم إجابة الدعاء لأهل الاسلام) و دعای در این روز بویژه هنگام افطار روزه این روز، مستجاب خواهد شد ان شا الله، همچنانکه دعای حضرت زکریا در طلب فرزند در سن پیری، مستجاب گردید:

 آن حضرت فرمود: اى فرزند شبیب آیا روزه هستى؟ عرض کردم: روزه ندارم. امام رضا، فرمود: در این روز، حضرت زکریا (علیه السلام) دعا کرد و از خداوند خواست تا به او فرزندى عنایت کند، خداوند دعاى او را اجابت فرمود و به فرشتگان امر نمود تا هنگامى که زکریا در محراب مشغول عبادت است وى را مژده دهند که خداوند به او فرزندى خواهد داد، اینک هر کس امروز روزه داشته باشد و از خداوند هر چه بخواهد، مورد اجابت قرار خواهد؛ گرفت همان طور که دعاى زکریا مستجاب شد.

پاسداشت حرمت ماه محرم در جاهلیت و هتک حرمت آن در اسلام

سپس امام رضا در ادامه و در دومین فراز حدیث، با مقایسه ماه محرم در دو دوره زمانی جاهلیت و اسلام، چنین نتیجه می گیرد، خلیفه مسلمین، حرمت و احترام اهل بیت پیامبر را در ماه حرام، رعایت نکرد و از جاهلیت نیز پیشی گرفتند:

سپس فرمود: ای پسر شبیب ! همانا محرم ماهی است که مردم زمان جاهلیت در این ماه ظلم و کشتن افراد را به خاطر حفظ حرمت این ماه، حرام می‌دانستند؛ اما این امت [منظور گروه بنی امیه و طرفداران آنهاست که خود را از امت اسلام می‌دانستند]، حرمت این ماه و حرمت پیامبرش را نشناختند و در این ماه، ذریه و فرزندان ایشان را کشتند و زنانش را اسیر و اموالش را غارت کردند؛ خداوند آنها را هرگز نیامرزد.

امام هشتم با این بیان، درصدد القای این بخش از تاریخ اسلام هستند که دشمنان اهل بیت علیهم السلام،‌ بدتر از مردم زمان جاهلیت رفتار کردند؛ زیرا مردم آن زمان، حرمت ماه های حرام را حفظ می‌کردند و هر اندازه که باهم دشمنی داشتند، وقتی ماه حرام فرا می‌رسید، جنگ را رها می‌کردند. اما آنها با این که خود را از امت پیامبر اسلام می‌پنداشتند، نه حرمت این ماه را نگه داشتند و نه حرمت رسول خدا را؛ بلکه در این ماه، خون فرزند پیامبر اسلام را بر روی زمین ریختند، خانواده شان را اسیر کردند و حتی کار را به جایی رساندند که حرم شان را آتش زدند و اموال شان را به غارت بردند و در شقاوت و سنگدلی، از مردم زمان جاهلیت نیز پیشی گرفتند.

امام هشتم این مطلب را در روایت دیگری نیز این چنین بیان کرده است:

 امام رضا علیه السلام فرمود: محرم ماهى بود که مردم جاهلیت جنگ و کشتار را در آن حرام مى‏دانستند [اما بنی امیه]‌ ریختن خون ما را در آن حلال شمردند و حرمت ما را دریدند و فرزندان و زنان ما را اسیر کردند و خیمه‏هاى ما را آتش زدند و آنچه را در آن بود، چپاول و غارت کردند و در باره ما حرمت رسول خدا صلی الله علیه وآله را مراعات نکردند.

لازم به ذکر است، بنابر اسناد تاریخی اعراب در دوره جاهلیت، زمانی که جنگ با ماه های چون ذی القعده، ذی‏الحجه، محرم و رجب تلاقی می یافت، نبرد را متوقف می کردند. قرآن نیز در سوره های توبه و بقره، مسلمانان را از جنگ و کشتار در این چهار ماه برحذر داشته است. اما کلیدداران حکومت اسلامی، حرمت خون فرزندان پیامبر را حتی در ماه محرم، نیز برخلاف رسم جاهلیت، حفظ نکردند (لَقَدْ قَتَلُوا فِی هَذَا الشَّهْرِ ذُرِّیَّتَهُ وَ سَبَوْا نِسَاءَهُ).

آل سعود در عربستان، در امتداد شجره معلونه بنی امیه

اکنون و در زمان معاصر، آل سعود، یهودیان امت اسلام و در امتداد شجره ملعونه بنی امیه، همچون اسلاف خویش، در ماه محرم نیز جنگ بر علیه مردم یمن را رها نکردند. و این پرسش مطرح می شود که دفاع از کدام دین به سعودی ها اجازه می دهد که به قتل ملت یمن، آن هم در ماه های حرام، همت گمارد؟ و به اسم حمایت از دین اسلام و شریعت، جنگ به راه انداخته و علیه ملتی مسلمان، وارد جنگ شوند؛ آری؛ سر و حکمت تاکید اهل بیت بر خواندن زیارت عاشورا، نیز چنین خواهد بود که باید شمر و معاویه زمان را نیز شناخت. عاشورا، به جنگ و نزاع همیشگی بین حق و باطل اشاره دارد و مختص زمان خاصی نیست.

محرم، ماه حزن و اندوه شیعه اهل بیت

امام رضا در فراز دیگر از این روایت، نحوه‌ شهادت امام حسین که بر اوج مظلومیت، حکایت دارد، اشاره می کنند؛ عبارت: «فَإِنَّهُ ذُبِحَ کَمَا یُذْبَحُ الْکَبْشُ»، نهایت قساوت قلب قاتلان و بغض و عداوت آنها و در مقابل، اوج مظلومیت فرزند رسول خدا را بیان می‌کند. آن حسینی که جایش روی دوش پیامبر بود، و در آغوش مبارک ایشان و در خانه وحی بزرگ شد، روزی این گونه مظلومانه سرش را از فقا، جدا می کنند:

اى فرزند شبیب اگر مى‏خواهى برای کسى گریه کنى، برای حسین بن على علیه السلام گریه کن که او را مانند کبش، سر بریدند. و هیجده نفر از خاندان او را که مانند آن‏ها در زمین نبودند، با وى کشته شدند. آسمان و زمین براى کشته شدن او گریه کردند.

در این قسمت فرمایش امام هشتم، چند نکته برای شیعیان و محبان اهل بیت علیهم السلام، قابل تأمل است:

آیا عزاداری و گریه برای امام حسین، بدعت در اسلام است؟

این فراز از سخنان امام هشتم علیه السلام، پاسخ این شبهه را می‌دهد که عزاداری بر امام حسین، بدعت در اسلام نیست و در سنت پیامبر و ائمه معصومین، سابقه داشته است؛ زیرا بدعت، آن است که ریشه‌ دینی و دستوری از جانب پیامبر، در فعل و قول، نداشته باشد.

طریحی از لغت شناسان صاحب نام در کتاب مجمع البحرین، چنین می‌گوید:

البدعه: وما لیس له أصل فی کتابٍ ولا سنّه، وإنّما سُمّیَتْ بدعه؛ لأنّ قائلَها ابتدعها هو نفسه.

بدعت، کار تازه‌ی در دین است که ریشه در قرآن و سنت پیامبر نداشته باشد. بدعت را از این جهت بدعت نامیده اند، چون گوینده‌‌ی آن، از پیش خود، ساخته و به وجود آورده است.

ابن حجر عسقلانی از علمای اهل سنت،  نیز بدعت را این‌گونه معنا کرده است:

والمُحْدَثات بفتح الدال جمع مُحْدَثَه، والمراد بها: ما أحدث ولیس له أصل فی الشرع ویسمّی فی عرف الشرع بدعه، وما کان له أصل یدلّ علیه الشرع فلیس ببدعه.

محدثات، به فتح دال، جمع (محدثه) است. مراد از آن، هر چیز جدیدی است که ریشه‌ی شرعی نداشته باشد و در عرف شرع، بدعت نامیده شود و هر چیزی که ریشه و دلیل شرعی داشته باشد، بدعت نیست.

بنابراین، معنای بدعت همان است که به صورت اختصار بیان گردید؛ اما عزاداری و گریه بر شهادت امام حسین، ریشه دینی در آیات قرآن و سنت پیامبر، دارد؛ از جمله:  

دلالت آیات قرآن بر جواز، گریه یعقوب نبی در فراق یوسف

سرگذشت حضرت یوسف از ابتدا تا پایان ماجرا همانند یک تراژدی خوفناک و تأثر برانگیز نقل شده است. آن هنگام که آتش حسد در دل برادران یوسف زبانه می کشد و نقشه ناپدید ساختن او را می کشند تا زمانی که در دل چاه قرار می‏گیرد و با پیراهن پاره پاره و آغشته به خون برادر، پدر را از دریده شدن به وسیله گرگ با خبر می کنند و به دنبال آن تأثّر و اندوه بی حدّ و اندازه یعقوب در غم از دست رفتن فرزند و گریه هر صبح و شام تا آنجا که خداوند از زبان حضرت یعقوب، این چنین می فرماید:

گفت ای دریغ بر یوسف، و در حالی که اندوه خود را فرو می خورد، چشمانش از اندوه سپید شد.

حزن و گریه یعقوب چنان بود که چشمان وی از شدت حزن و گریه، نابینا گردید با این که می دانست او زنده است و به آغوشش باز می گردد. حال چگونه است حال پیامبر اسلام در اعلام شهادت فرزند خویش از طرف فرشته وحی؟

از این دلیل قرآنی، جواز گریه و زاری بر اولیاء الهی و شکوه و شکایت از اعمال سردمداران ظلم به پیش گاه خداوند استفاده می شود و به عنوان سیره یکی از پیامبران الهی، دلیلی محکم و قرآنی بر اصل مشروعیّت عزاداری و گریه بر مصیبت ها مورد بهره برداری قرار می گیرد.

دلالت سنت پیامبر، گریه پیامبر در فراق حمزه

همچنین در سیره و سنت پیامبر نیز گریه بر اشخاص مرده و شهید، بسیار فراوان گزارش شده است؛ از جمله:

ما رأینا رسول اللّه صلّی الله علیه و آله وسلّم باکیاً أشدّ من بکائه علی حمزه، وضعه فی القبله، ثمّ وقف علی جنازته، وانتحب حتّی بلغ به الغشی، یقول: یا عمّ رسول اللّه! یا حمزه! یا أسد اللّه! وأسد رسوله! یا حمزه! یا فاعل الخیرات! یا حمزه! یا کاشف الکربات! یا حمزه! یا ذابّ عن وجه رسول اللّه.

ندیدیم پیامبر بر کسی گریه کند، آن گونه که به شدّت در شهادت عمویش حمزه، اشک می ریخت، بدن حمزه را به طرف قبله قرار داد، و با صدای بلند گریه کرد تا حال غش به آن حضرت دست داد.

حال آیا آیات قرآن و سیره و سنّت پیامبر خدا، نمی تواند بهترین دلیل و حجت شرعی بر اقامه عزا برای امام حسین باشد؟

گریه و حزن پیامبر قبل از شهادت امام حسین

علاوه بر این، قبل از شهادت امام حسین، پیامبر اسلام، هنگامی که با اطلاع از غیب الهی، از شهادت فرزند خویش، خبر دادند، خویشتن نیز بارها و بارها، در مناسبت های گوناگون برای سبط و فرزند خویش و مظلومیت وی در کربلا، اشک ریختند و گریستند؛ از جمله حاکم نیشابوری از محدثین اهل سنت، از بنت الحارث، چنین نقل می کند:

فدخلت یوما إلی رسول الله فوضعته فی حجره، ثم حانت منی التفاته فإذا عینا رسول الله (ص) تهریقان من الدموع قالت: فقلت: یا نبی الله بأبی أنت وأمی مالک؟ قال: أتانی جبرئیل علیه الصلاه والسلام فأخبرنی ان امتی ستقتل ابنی هذا.

روزی خدمت حضرت رسیدم و حسین را در آغوش آن حضرت گذاردم؛ حضرت به من التفاتی نمود و چشمانش پر از اشک گردید. عرض کردم: یا نبی الله پدر و مادرم فدایتان چه شده است؟ حضرت فرمود: جبرئیل علیه الصلاه والسلام نزد من آمد و مرا با خبر ساخت که امت من به زودی این فرزندم را می کشند.

و نیز ابن عثم از دیگر مولفان اهل سنت، نیز به گریه و اندوه پیامبر، قبل از شهادت امام حسین، چنین اشاره می کند:

از ابن عباس روایت شده: ... نبی اکرم در مسافرتی بودند، در میانه راه، توقف نمود و استرجاع نمود [انا لله و انا الیه راجعون گفت] و اشک از چشمان حضرتش جاری شد، از علت این اقدام حضرت سؤال کردند، حضرت فرمود: جبریل هم اکنون به من خبر داد از سرزمینی در ساحل فرات که به آن کربلا گفته می شود، و در آن جا فرزندم حسین بن فاطمه به شهادت می رسد. سپس رسول خدا صلّی الله علیه وآله بازگشت و با رنگ پریده و صورتی گلگون خطبه بلیغ و موجزی خواند و این در حالی بود که چشمان آن حضرت پر از اشک بود ... .

و نیز از قول عایشه، همسر پیامبر از کتاب المعجم الکبیر طبرانی از مولفان اهل سنت، چنین نقل شده است:

... جبرئیل به پیامبر، وحی رساند: امت تو فرزندت حسین بن علی را بعد از تو می کشند ... فرزندت را در سرزمینی که «طفّ» نام دارد می کشند ... رسول خدا در حالیکه چشمان اش پر از اشک بود و گریه می کرد، به جمع اصحابش که علی و أبوبکر و عمر و حذیفه و عمّار و أبوذر بودند، پیوست ... .

سیره عملی پیامبر خدا، در اعلان خبر شهادت فرزندش امام حسین، و نیز گریه و اندوه قبل از شهادت وی، سخن کسانی که عزاداری را بدعت می دانند به چالش کشیده و مهر بطلان بر آن می زند. چراکه، در منابع حدیثی و تاریخی شیعه و اهل سنت، گریه بر امام حسین، در سنت پیامبر، ذکر گردیده است و قابل کتمان نیست.

شعار ماه محرم در سال ظهور

آنگاه، امام رضا در تبیین فرازی بسیار مهم، به منتقم خون حسین، امام عصر، مهدی و قائم آل محمد، اشاره می کنند:

و چهار هزار فرشته براى یارى کردن او فرود آمدند و او را کشته یافتند، و آنها محزون و غبار آلود در کنار قبر او می‌باشند تا وقتى که قائم علیه السلام قیام کند، در هنگام ظهور قائم، آن فرشتگان وى را یارى مى‏کنند و شعار آنان «یالثارات الحسین» مى‏باشد.

ترجیع بند سخنان ائمه در مناسبت های گوناگون و سرنوشت ساز اسلام، همچون عاشورا، سخن و یاد امام عصر، بوده است. و این سوال مطرح میشود که به راستی، چه حکمتی در این امر، نهفته است؟ چرا ماه محرم، ماه ظهور است ؟ چرا عاشورا، روز «ظهور» است و یاد حسین آغازین کلام مهدی (ع) ...؟ گویا امام حسین سال‌ها و قرن‌ها چشم به راه دوخته و به انتظار نشسته است؛ تا امام عصر ندایش را پاسخ گوید؛ پرچم بر زمین مانده‌اش را به دوش گیرد؛ و آرمان‌های بلندش را لباس تحقق بپوشاند. روز ظهور، هنگام پاسخ به استغاثه مظلومانه امام حسین (ع) است و حضرت مهدی (ع) پاسخ دهنده آن.

یالثارات الحسین، شعار منتظران امام عصر در عصر غیبت

شعار یالثارت الحسین، شعاری همگانی است و تنها به فرشتگان موکل حرم امام حسین برای یاری قائم آل محمد، اختصاص ندارد، و به نزاع تاریخی جریان حق و باطل، اشاره دارد؛ از اینرو، شعار اصلی یاران و اصحاب امام عصر در سال ظهور، نیز "یالثارات الحسین"، خواهد بود؛ امام صادق‏ در وصف یاران امام عصر، چنین می فرمایند:

... یاران مهدی تنها از خدا می‏ترسند و همواره در آرزوی شهادت در راه خدا هستند. و شعار یاوران مهدی، یالثارات الحسین است ... .

نزول فرشتگان برای یاری امام حسین

همچنین این فراز از حدیث امام رضا، به این موضوع نیز اشاره دارد که فرشتگان الهی به قصد یاری آن حضرت در سرزمین کربلا، در روز عاشورا فرود آمدند؛ اما وقتی آن حضرت، به شهادت رسیده اند، از اینرو، تا هنگامه ظهور، با حالت ژولیده و غمگین، نزد قبر مطهر آ‌ن حضرت باقی می مانند تا قائم آل محمد، ظهور نماید.

این فراز از حدیث، در مضامین دیگر روایات، نیز ذکر شده است؛ از جمله سید بن طاووس، چنین نقل می کند:

شیخ مفید در کتاب «مولد النّبی و مولد الاوصیاء» با سند خود از امام صادق نقل میکند: هنگامى که امام حسین از مکّه حرکت کردند، گروه‏ هایی از فرشتگان باصف هاى آراسته و در صفوف متوالی ... خدمت حضرت رسیدند و سلام دادند و عرض کردند: اى حجت خداوند بر خلق ... همانا خداوند عزّوجل، پیامبر را در جاهاى بسیارى به وسیله ما فرشتگان، کمک و یارى فرموده و اکنون نیز ما به یارى تو آمده ایم ... ؛ و نیز گروه هایی از مؤمنین جنّ آمدند و عرض کردند: آقا، ما شیعیان و یاران شمائیم، هر چه خواهید دستور دهید، اگر دستور بدهید که همه دشمنان کشته شود و شما از جاى خود حرکت نکنید، ما دستور شما را اجرا مى‏کنیم ... .

سؤالی که با توجه به این روایت، در ذهن می‌رسد این است که چرا امام حسین علیه السلام درخواست یاری فرشتگان و جنیان را رد کردند؟ علت آن در ادامه همین روایت، بیان شده است، زیرا، هدایت و هلاکت در عاشورا با دلیل باشد:

به خدا سوگند، ما بیش از شما بر نابودی آنها قدرت داریم، اما می‌خواهیم هر که هلاک می‌شود و یا به حیات ابدی می‌رسد، بر اساس دلیل روشن و برهان و با اختیار واقعی، باشد.

آری، امام حسین (ع)، به شهادت خویش آگاه بودند، کما اینکه پیامبر، نیز از شهادت ایشان، بارها و بارها، خبر داده بودند، لکن امام حسین به تبعیت از فرمان خدا، و به قصد امر به معروف و نجات امت اسلام از خلافت بنی امیه و حاکمیت ظلم و ستم، به سمت عراق و کربلا، حرکت کردند.

رخدادهای شگفت بعد از واقعه عاشورا

امام رضا در تبیین فراز بعدی از حدیث جامع فضیلت قیام امام حسین، به حوادث و رخدادهای پس از شهادت امام حسین علیه السلام در عصر عاشورا، اشاره می فرمایند که در عالم اتفاق افتاد که نشانه‌ی حقانیت ایشان و معجزه برای آن حضرت محسوب می‌شود:

ای پسر شبیب! پدرم، از پدرش از جدش (امام باقر علیه السلام) نقل کرده است،‌ هنگامی‌که جدم حسین علیه السلام کشته شد، آسمان خون و خاک سرخ بارید.

این رویداد در منابع اهل سنت نیز ذکر شده است. واقدی، تراجم نگار اهل سنت، در کتاب "الطبقات الکبری"، واقعه خون باریدن از آسمان را چنین، نقل می کند:

هنگامى که حسین بن على شهید شد، بارانِ خون از آسمان بارید و خیمه‏ها و همه چیزمان، پر از خون شد.

همچنین ابن عدیم حلبی، مولف کتارب "تاریخ حلب"، نیز این واقعه را اینگونه، روایت می کند:

هنگامى که حسین کشته شد، کرانه‏هاى آسمان، قرمز شد. سپس این گونه ماند، تا بارید و خون بارید.

البته در این روایت، تنها به یکی از این رویدادها اشاره است، درحالی که طبق در روایات دیگر، اتفاقات دیگری نیز در عالم رخ داده است. در نوشتاری مستقل، این حوادث مطابق روایات اهل سنت گردآوری شده است.

رجعت امام حسین، رخداد شگفت انگیز عصر ظهور

و اما در عصر ظهور، رخدادهای شگفت انگیز عاشورا، امتداد پیدا خواهد کرد و بار دیگر و بعد از قیام قائم آل محمد، حضرت مهدی، امام حسین و برخی از ائمه، بار دیگر، به دنیا رجعت خواهند نمود تا مجازات الهی کافران خالص، از همین دنیا، آغاز شود. در روایتی، رجعت امام حسین و امیرالمؤمنین با قیام حضرت مهدی (عج) بیان شده است.

جابر از امام باقر(ع) نقل می کند: امام حسین(ع) در روز عاشورا، قبل از شهادتش، خطاب به اصحاب و یارانش در کربلا، به تفصیل در مورد رجعت خود و یاران خود در عصر ظهور و هنگام حکومت جهانی امام عصر، سخن گفت:

حسین بن علی، قبل از شهادت در عاشورا، خطاب به یاران خویش چنین فرمود: بشارت باد شما را به خدا قسم اگر این قوم ما را بکشند، ما نخستین کسانی هستیم که نزد پیامبرمان باز می گردیم و تا مدتی که خدا بخواهد، توقف خواهیم کرد، آن گاه من اولین کسی هستم که قبرش شکافته می شود و ناگهان از قبر خارج می شوم، در حالی که امیرالمؤمنین نیز از قبرش خارج شده و آن هنگامی است که مهدی ما، قیام نموده است.

ثواب گریه و زیارت امام حسین، همنشینی با پیامبر و اهل بیت در بهشت

سپس امام رضا در ادامه حدیثی جامع که به آداب ماه محرم، اشاره دارد، به ثواب حزن و اندوه در این ماه برای سرور و سالار شهیدان، تصریح می فرمایند که عقل انسان از فهم و درک ثواب آن، عاجز می باشد و اگر این چنین احادیث صحیح السندی وجود نداشت، همانا، شبهه خناسان شبکه های ماهواره ای وهابیت، در دل ها استوار می گردید، اما با بیان رسای امام رضا، راه بر هر گونه شبهه و بدعت دانستن گریه بر امام حسین، بسته ماند:

اى فرزند شبیب! اگر بر حسین علیه السلام، گریه کردی تا این که اشکهایت بر گونه‏ هایت جارى شود، خداوند همه گناهان تو را مى‏آمرزد، بزرگ باشد یا کوچک اندک باشد یا زیاد. اى فرزند شبیب! اگر میخواهى خداوند را ملاقات کنى در حالى که گناه نداشته باشى، حسین علیه السلام را زیارت کن. اى فرزند شبیب! اگر میخواهى در بهشت جاى گیرى و با محمد و آل محمد، هم‏نشین گردى، قاتلان حسین را لعنت کن. اى فرزند شبیب! اگر میخواهى ثواب شهداى کربلا را داشته باشى، هر گاه یاد آنها را کردى بگو: «یا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً»؛ اى فرزند شبیب! اگر میخواهى با ما در درجات بلند قرار گیرى، در هنگام اندوه ما اندوهگین باش، و در وقت خوشحالى ما خوشحالى کن، به ولایت اهل بیت تمسک بجویید و بدان اگر کسى سنگى را دوست داشته باشد، خداوند روز قیامت او را با همان سنگ، محشور میکند.

البته چنین تعابیری تنها در منابع شیعه نیست، بلکه در منابع اهل سنت نیز مضمون آن وجود دارد. از جمله، در کتاب فضائل الصحابه احمد بن حنبل (رئیس مذهب حنبلی در اهل سنت)، روایت صحیح السندی چنین نقل شده است:

... اسود بن عامر (ابو عبد الرحمن) از ربیع بن منذر نقل کرد که پدرش گفته: حسین بن علی همیشه می‏فرمود: هر کس چشمانش برای ما پر اشک شود و یا یک قطره اشک برای ما بریزد، خداوند او را در بهشت جای خواهد داد.

زیارت امام حسین از راه دور به روایت کلینی

و اما وظیفه کسانی که نمی توانند امام حسین را در کربلا و در کنار مرقد شریف ایشان، زیارت کنند، چیست؟ یکی از امتیازات مذهب شعیه، کشتی نجات بودن فرزند پیامبر، سبط النبی، قر? العین رسول، امام حسین، می باشد. از اینرو، سفین? النجات سرور و سالار شهیدان، دستورالعمل های بسیار فراوانی دارد و به فراخور و اقتضای طبیعت مخاطب، قابل انتخاب است. از اینرو، امامان معصوم، در مناسبت های گوناگون، نسخه های متفاوتی را تجویز می فرمودند؛ از جمله این دستورالعمل ها، آسانی زیارت امام حسین، می باشد تا یاد و نام عاشورا و قیام امام حسین به هر مناسبتی در خاطره ها، ماندگار و جاودانه شود؛ از جمله، امام صادق علیه السلام، دراین باره، چنین، می فرمایند:

اى سَدیر! قبر حسین علیه السلام را در هر روز، زیارت مى‏کنى؟». گفتم: فدایت شوم، نه! فرمود: «چه قدر جفاکارید!». فرمود: «او را هفته‏اى یک بار، زیارت مى‏کنید؟». گفتم: نه. فرمود: «در هر ماه، چه طور؟». گفتم: نه. فرمود: «در هر سال، چه؟». گفتم: گاه، چنین مى‏شود. فرمود: «اى سَدیر! چه قدر به حسین علیه السلام جفا مى‏کنید! آیا نمى‏دانى که خداى عزوجل، دو هزار هزار فرشته پریشان غبارآلود دارد که مى‏گِریند و زیارت مى‏کنند و خسته نمى‏شوند. چه مى‏شود اى سَدیر که قبر حسین علیه السلام را در هر هفته، پنج بار و در هر روز، یک بار، زیارت کنى؟». گفتم: فدایت شوم! میان ما و او فرسنگ‏ها راه است. امام علیه السلام به من فرمود: «به بالاى بام خانه‏ات برو. سپس به راست و چپ، توجّه کن و آن گاه، سرت را به سوى آسمان، بالا ببر و به سوى قبر حسین علیه السلام رو کن و بگو:" السَّلامُ عَلَیکَ یا أبا عَبدِ اللّهِ، السَّلامُ عَلَیکَ و رَحمَةُ اللّهِ و بَرَکاتُهُ: سلام بر تو، یا ابا عبد اللّه! سلام و رحمت و برکات خدا بر تو باد!". برایت، یک زیارت نوشته مى‏شود و زیارت، [معادل‏] یک حج و عمره است». [پس از آن،] گاهی در یک ماه، بیش از بیست بار، این دستور امام صادق را انجام می دادم.

آری؛ إنَّ لِقَتْلِ الحسینِ حَرارَةً فی قلوبِ المومنینَ لا تَبْرُدُ أبداً. همانا به خاطر کشته شدن حسین علیه السلام حرارتی در دل های مومنین است که هرگز سرد نمی شود.

-----------------------------------------

دانش آموخته حوزه علمیه قم

منبع: فرهنگ نیوز