(( همیشه با تو ))

مروری دوباره بر نامه امام رضا «علیه‌السلام» به حضرت عبدالعظیم:

یا عبدالعظیم؛

«إبلغ عنّی اولیائی السلام، و قُل لهم، أن لا یجعل الشّیطان علی أنفسهم سبیلا و مُرهم باالصّدق فی الحدیث، و أداء الامانه، و مُرهم بالسّکوت و ترک الجدال فی ما لا یعنیهم، و اقبال بعضهم علی بعضٍ و المزاوره، فانّ ذلک قربه إلیَّ و لا یشتغل بتمزیل بعضهم بعضا، فانّی آلیتُ علی نفسی انّه من فعل ذلک و أسخط ولیّاً من اولیائی، دعوت الله لیعذّبه اشدّ العذاب و کان فی الاخره من الخاسرین و عرّفهم، إنّ الله قد غفر لمُحسنهم و تجاوز عن مسیئهم الّا من أشرک به، أو آذی ولیّاً من اولیائی، أو أضمَرَ له سوء آ، فان الله لا یغفر له حتی یرجع، فان رجَعَ، و الّا نزع روح الایمان عن قلبه و خرج عن ولایتی و لم یکن له نصیباً فی ولایتنا، و أعوذ بالله من ذلک ...»

ای عبدالعظیم؛

از سوی من به دوستانم سلام برسان و به آنها بگو، که راهی را برای نفوذ شیطان در خود باز نگذارند. و آنها را امر کن به صدق در کلام و ادای امانت و سکوت و ترک جدال در آنچه که فایده‌ای برایشان ندارد، و به ملاقات یکدیگر و زیارت متقابل که این امور سبب نزدیکی (شباهت) آنان به من می‌گردد.

و خود را به دریدن یکدیگر مشغول نسازند. پس من با خودم عهد کردم که هر که این عمل را انجام دهد و دوستی از دوستان مرا خشمگین کند، از خداوند بخواهم او را به شدیدترین وجه عذاب نموده و در آخرت از خاسرین باشد. و همه را آگاه کن که نیکوکاران مشمول مغفرت الهی قرار می‌گیرند و گناهکاران مشمول عفو او می‌شوند، مگر کسانی که به خداوند شرک ورزیده و یا دوستی از دوستان مرا اذیت نماید و یا اینکه نیت بدی را نسبت به کسی در دل داشته باشند. پس خداوند او را نمی‌آمرزد تا زمانی که باز گردد (توبه کند). اگر توبه کرد (که خوب) و گر نه، روح ایمان از قلب او جدا شده و از ولایت من خارج می‌گردد و هیچ بهره‌ای از ولایت ما نخواهد بُرد.

عوامل محیطی سازنده‌تر از عوامل وراثتی

ارتباطات گوناگون و محیطِ انسان، در مسئله تربیت نفس همیشه سازنده‌تر از عوامل وراثتی می‌باشند. به عنوان مثال کسی که با عواملِ وراثتیِ بسیار ضعیف به دنیا آمده و حتی با لقمه حرام، رشد کرده است، اگر تحت ربوبیت یک مربی کارآزموده قرار گیرد، آرام آرام به رشد فوق عقلانی رسیده و قادر خواهد بود بر تأثیراتِ عوامل وراثتی غلبه کند.

اما بالعکس گاه فرزندان پیامبران و اولیاء الهی به واسطه حضور در محیط‌های ناپاک به پایین‌ترین سطوح انسانی نزول نموده‌اند.

از آنجا که جنبه‌های محیطی، بسیار قدرتمندتر از جنبه‌های وراثتی می‌باشند، خداوند روابط اجتماعی انسانها را بسیار مورد اهمیت دانسته و چگونگی روابط آنها را به واسطه امامان معصوم، به طور کامل برای آنان شرح داده است.

فراموش نکنیم که اگر همین نامه کاملاً تخصصیِ امام رضا «علیه‌السلام» در میان انسانها، اجرا شده و همگان به آن عمل نمایند، هرگز فاجعه و ظلمی در زمین رخ نداده و جهان آماده ظهور امام زمان می‌گردد.

تمام تلاش یک مؤمن حقیقی باید به این امر اختصاص یابد که نه تنها رنج و فشاری از سوی او متوجه پدر آسمانی‌اش نگردد، بلکه در جهت شادی قلب او و رفع موانع ظهورش حرکت نماید. درست مانند زمانی که والدین از بیماری فرزندشان بیشتر از خود او زجر می‌کشند، امام زمان نیز، از هر فشاری در نفس ما، به شدت تحت فشار قرار می‌گیرند. لذا امام رضا «علیه‌السلام»، با سیری کاملاً مهندسی شده، دستورالعمل‌هایی را برای شیعیان، بر می‌شمرند که آنان را به سمت برداشتن موانع ظهور و تشکیل جامعه‌ای آماده برای پذیرش حکومت و ولایتِ معصوم سوق می‌دهد.

باید هوشیار باشیم؛ گاه رسیدن به یکی از هدف‌های دنیایی چنان انسان را به لجن می‌کشاند که دیگر توان ارتباط با آسمان برایش باقی نمی‌ماند. آیا هدفی والاتر از آن وجود دارد که ما به نحوی زندگی کنیم که مورد توجه، تشویق و دعای امام معصوم‌مان قرار بگیریم؟

عدم رفاقت با امام معصوم و تلاش برای پایان دادن به غربت و آوارگی او، سبب می‌شود که انسان هیچ بهره‌ای از ولایت اهل‌بیت «علیهم‌السلام» نداشته باشد، حتی اگر به آنان ابراز محبتی داشته باشد.

پناه بردن به آغوش خدا از شرّ...

ابالحسن در پایان نامه سرشار از عشق خود به شیعیان، به خداوند پناه می‌برد که نکند شیعه‌ای از دایره ولایت او خارج شده و روح ایمان از قلب او جدا شود.

کسی که خداوند را مرکز تمام قدرت‌ها و حمایت‌ها می‌داند، به آغوش او پناه می‌برد از آنکه نتواند در نقش‌های خود، خوب بدرخشد. عدم موفقیت انسان در نقش‌های زندگی‌اش، مساوی است با آتشی که در انتظار نفس ناتوانش می‌باشد. هر روز باید به خداوند پناه بریم از اینکه شرّی از دنیا، دامن گیرمان شود. اما نکند خودمان همان شرّی باشیم که دیگران از آن به آغوش خداوند پناه می‌برند. (و من شر حاسدٍ اذا حسد) نکند دیگران از شرّ حسادت ما، به خداوند استعاذه کنند و خودمان آن را باور نکرده باشیم... .

اما همیشه استعاذه، فقط قلبی و زبانی نیست، بلکه باید آن را عملی نشان داد. انسانی که خود را در پناه الله قرار می‌دهد، باید در سبک زندگی عملی خود، تمام واردات و صادرات نفسش را کنترل نماید.

یعنی عملاً روابطش را به گونه‌ای تنظیم نماید که در شرایط جهنمی قرار نگیرد. امام رضا «علیه‌السلام» می‌فرمایند: «من استعذّ بالله من النار، و لم یترک الشهوات، فقداستهزء بنفسه»

کسی که به خداوند پناه می‌برد از شر آتش، اما شهوات گوناگونش را ترک نمی‌کند، خودش را مسخره نموده است.

والحمدلله رب العالمین

http://www.montazer.ir